Historia pewnej miłości, czyli jak to z nami było

"Małżeństwo to diament szlifowany przez całe życie".
Antoni Regulski

  Ponieważ jutro moja czwarta rocznica ślubu, ale i losowanie Candy, więc dziś opowiem Wam jak to wszystko się zaczęło :) 2001 rok, upalne lato i nuda taka, że aż strach. Postanowiłyśmy z koleżankami wybrać się chociaż na spacer, nad rzekę. Na miejscu, siedziałyśmy sobie i plotkowałyśmy, a to o facetach, a to o dyskotece, a to o tym, co która nałoży na następną (nastolatki!). Nagle pojawiło się dwóch "nietypowych" chłopaków. U nas nikt nie chodził tak wystrzyżony, nie nosił glanów i postrzępionych ubrań, kolczyków w uchu, no i gitary. Od słowa do słowa, dowiedziałyśmy się, że chłopaki podróżują "na stopa", nie mają grosza przy duszy, ale jak wakacje, to wakacje :) Zaprosili nas na wieczór na ognisko, bo postanowili biwakować nad rzeką :) Moja siostra szybko nawiązała nic sympatii z jednym z chłopaków, więc się zgodziłyśmy. Ognisko było naprawdę fajne i dobrze się bawiliśmy. Okazało się, że ta gitara to nie tylko dla ozdoby i na podryw, ale faktycznie przy jej akompaniamencie wyśpiewaliśmy wszystkie znane rockowe, ogniskowe i biwakowe piosenki :) Następnego wieczoru chłopaki przyszli po nas na kolejne ognisko. Tym razem jeden z nowo poznanych kolegów powiedział, że "ma dla mnie chłopaka". "Hmm,tak jasne" - pomyślałam. Ale kiedy zobaczyłam tego rzekomego chłopaka dla mnie, to szczęka mi opadła! Jakby mnie piorun strzelił, tam na środku tej łąki :) Zauroczył mnie wszystkim chyba: wyglądem, zachowaniem, sposobem bycia, rozmową, delikatnością i opiekuńczością. Nawet nie wiem kiedy minęło kilka godzin, a ja miałam wrażenie, że znamy się całe życie! Tyle nas łączyło! Tego samego dnia całowaliśmy się po raz pierwszy, a wierzcie ja nigdy, naprawdę nigdy tak się nie zachowywałam! Od następnego byliśmy razem  :) I tak do dziś, a to już trzynaście lat. Gdybym sama tego nie przeżyła, pewnie nie uwierzyłabym, że miłość nastolatków (ja 17, Grześ 18) potrafi przetrwać. Nasza była bardzo chyba od samego początku dojrzała i okazało się, że naprawdę jest coś takiego jak dwie polówki :) Nasze się odnalazły wtedy, ale prawda jest taka, że było nam pisane się spotkać tak czy siak :) Potem w naszych rozmowach okazywało się, że byliśmy w tych samych miejscach, o tym samym czasie, tylko o tym nie wiedzieliśmy :) Tak naprawdę, oficialny ślub nie był nam potrzebny, swój wzięliśmy tam nad rzeka pod gwiazdami, kilkanaście lat temu :) Wiele już razem przeszliśmy, dobrych chwil i tych gorszych też, ale tak czy siak zawsze razem mimo wszystko :) I mam nadzieję, że jeszcze wiele przed nami.

Czasami sama zastanawiam się, czy ta historia naprawdę się zdarzyła, a potem odwracam głowę, a Grześ tu jest, tak po prostu ...